ในการทำงานย่อมมีช่วงเวลาไม่น้อยที่เรารู้สึกว่า “มากกว่านี้ไม่ไหวหรอก” หรือ “ตัวเองทำเต็มที่แล้ว”
การเลื่อนตำแหน่ง การประสบความสำเร็จในการทำโปรเจคต์ การบรรลุเป้าหมายยอดขาย…
เมื่อได้รับผลสำเร็จเช่นนั้น คนเรามักจะคิดว่า “เรายืนบนจุดสูงสุดแล้ว”
แต่ “จุดสูงสุด” นั้น เป็น “จุดสูงสุด” จริงๆ หรือ
หรือว่าเป็น “เพดานความคิด” ที่เราตั้งขึ้นเอง
“จุดสูงสุด” หมายถึง ผลสำเร็จในระดับสูงสุดที่สามารถบรรลุในด้านหนึ่ง
ส่วน “ความปลาบปลื้ม” เป็นสภาพที่เรื่องต่างๆ เป็นไปด้วยดีจนมีความรู้สึกเริงร่าไปชั่วขณะ
ทั้งสองอย่างล้วนเป็นคำที่ชวนให้นึกถึง “สูง” แต่ความหมายต่างกันโดยสิ้นเชิง
ตัวอย่างเช่น คนที่อยู่ในตำแหน่งงานขายคนหนึ่งมียอดขายทั้งปีสูงสุดในบริษัท
แน่นอนว่าเป็นผลสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ซึ่งเป็นผลจากความพยายาม
เมื่อได้รับคำชื่นชมจากผู้บังคับบัญชาและเพื่อนร่วมงาน เขาอาจจะรู้สึกว่า “เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”
เขาลิงโลดใจและระเริงกับความรู้สึกสำเร็จไปสักระยะ…
นี่คือสภาพ “ความปลาบปลื้ม”
แต่เมื่อพอใจกับช่วงเวลานั้น การเติบโตจะหยุดลง
ทั้งที่ในความเป็นจริงเมื่อมองในทั้งวงการธุรกิจ ก็มีคนที่บรรลุเป้าหมายที่สูงขึ้นไป
และน่าจะมีช่องให้ค้นหาทักษะใหม่หรือบุกเบิกตลาดใหม่ได้
การคิดว่าเป็น “จุดสูงสุดของตน” จึงเป็นเพียงการเปรียบเทียบภายในบริษัทหรือเปรียบเทียบกับตัวเองในอดีตเท่านั้น
ผู้บริหารและผู้จัดการก็เช่นกัน
เมื่อประสบความสำเร็จในธุรกิจใหม่ หรือพัฒนาผู้ใต้บังคับบัญชาจนทีมมีผลการดำเนินงานที่ดีขึ้น
ย่อมรู้สึกว่า “เท่านี้เราก็มีความสามารถเต็มขั้นแล้ว”
แต่ผู้นำที่แท้จริงจะมองสถานการณ์ปัจจุบันอย่างมีสติแม้หลังจากประสบความสำเร็จ
และตั้งคำถามต่อว่า “เราสามารถทำอะไรเพื่อสร้างคุณค่าให้มากขึ้น”
หลังจากยืนบนจุดสูงสุดนี่แหละที่เป็นจุดเริ่มต้นของการท้าทายครั้งต่อไป
กล่าวได้ว่า “จุดสูงสุด” เป็นเพียงจุดระหว่างกลางเท่านั้น
การกำหนด “ขีดจำกัด” ในชื่อจุดสูงสุด ไม่ใช่สภาพภายนอก
หากแต่เป็น “ความพอใจ” และ “การคิดไปเอง” ที่อยู่ในใจของคนคนนั้น
ดังนั้น สิ่งสำคัญคือการถามตัวเองเป็นระยะว่า “ตอนนี้เป็นขีดจำกัดจริงหรือไม่”
เมื่อรู้สึกปลาบปลื้ม เราจะพลาดโอกาสที่จะก้าวต่อไป แต่ถ้ายังคงมีความต้องการเติบโต
เราอาจไปถึงที่สูงในระดับที่เราคาดไม่ถึงก็ได้
ดิฉันเขียนบทความนี้ก็เพื่อเตือนใจตัวเองด้วยเช่นกัน
หวังว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์ต่อทุกท่านนะคะ
